ادرار تولید شده در کلیه ها به فضایی که در ناف کلیه قرار دارد ریخته می شود که به آن لگنچه می گوییم. پس از آن ادرار از طریق لوله هایی به نام حالب به سمت پایین حرکت کرده و وارد مثانه می گردد. کار مثانه ذخیره کردن ادرار است تا در زمان مناسب آن را از طریق مجرای ادراری خارج گرداند.

جدار داخلی تمام مسیر ذکر شده از لگنچه تا مجرای ادراری را سلول های پوششی نامی می پوشاند که در اصطلاح پزشکی به آن یوروتلیوم گفته می شود.

سرطان مثانه عمدتا از بافت یوروتلیوم منشا می گیرد و بالطبع سراسر بافت یوروتلیوم مستعد تومور هستند. ولی شایعترین محلی که مبتلا به تومور می گردد مثانه است. البته در مثانه، تومور های منشا گرفته از بافت غیر پوششی مثانه نیز وجود دارد ولی عمدتا وقتی صحبت از سرطان مثانه شود یعنی همان بافت یوروتلیوم منظور است. این تومور به حالت قارچی شکل به فضای درون مثانه رشد می کند.

علائم بیماری سرطان مثانه

شایعترین علامتی که ایجاد می کند وجود خون در ادرار است که در اصطلاح پزشکی به آن هماچوی گفته می شود. میزان خون در ادرار گاها در حدی است که بیمار خود متوجه آن می شود و به پزشک مراجعه می نماید و گاها در حدی نیست که رنگ ادرار را تغییر دهد و فقط در آزمایش ادرار مشخص می گردد. لذا وجود خون در ادرار بخصوص در افراد بالای ۴۰ سال حتما باید جدی گرفته شود و از تمام امکانات در دسترس برای بررسی تومور در مسیر سیستم ادراری استفاده شود.

نحوه تشخیص سرطان مثانه

گاها سلول های سرطانی از بافت سرطانی جدا شده و در داخل ادرار ریزش می کنند و لذا در بررسی دقیق نمونه ادرار قابل تشخیص می باشد. به این روش بررسی ادرار سیتولوژی ادراری گفته می شود که برای افزایش حساسیت آن باید در سه روز متوالی انجام گیرد.

سونوگرافی و سی تی اسکن هر کدام ممکن است وجود تومور را در داخل سیستم ادراری نشان دهند ولی گاها اندازه ی تومور کوچک تر از آن است که با روش های تصویر برداری فوق مشخص گردد، بنابر این دید مستقیم داخل سیستم ادراری که به آن سیستوسکوپی می گوییم برای بررسی هر فردی که وجود خون در ادرار او ثابت شده است لازم می باشد.

سرطان مثانه

درمان سرطان مثانه

پس از آن که وجود سرطان مثانه در فردی ثابت شد نوبت به اقدامات درمانی می رسد.درمان سرطان مثانه مثل هر سرطان دیگری، بستگی شدید به میزان گسترش تومور دارد.

  • وقتی توموری در ناحیه ای از مثانه ایجاد می شود، این مساله بیانگر آن است که تمام سلول های پوششی داخل سیستم ادراری، از لگنچه تا نوک مجرای ادرار، مستعد ابتلا به تومور هستند.

به هر روش که این جراحی انجام شود بیمار باید تا آخر عمر به صورت منظم تحت نظر پزشک باشد.